H υποβάθμιση ποιότητας ζωής από το θόρυβο σε γειτονιά του Παλαιού Φαλήρου

Μετακομίσαμε πριν πέντε χρόνια σε γειτονιά στην Δ΄ζώνη του Παλαιού Φαλήρου καταδιωγμένοι από τον αφόρητο θόρυβο σε πολυκατοικία του Παγκρατίου. Είχαμε την ψευδαίσθηση ότι η ζωή μας θα ήταν πιο ανθρώπινη επειδή είχε δέντρα, μονοκατοικίες με δενδρόκηπους,φαρδύ δρόμο, μία μικρή πλατεία με λεύκες και χαρουπιές, ανοιχτό ορίζοντα. Μέσα σε πέντε χρόνια έχουμε υποστεί στα πάνδεινα: δεν φανταστήκαμε ότι θα μας ξυπνούσαν από τις 6.30 το πρωί τα πετρελαιοκίνητα αυτοκίνητα του σχολείου στην άκρη του δρόμου,ο φαρδύς δρόμος θα ήταν σχεδόν κλειστός από τα διπλοπαρακαρίσματά τους, θα απολαμβάναμε ενίοτε και τα υβρεολόγια μεταξύ περαστικών οδηγών και οδηγών των σχολικών,θα κινδυνεύαμε να διασχίσουμε τον κάθετο δρόμο όταν παρκάρουν εκεί λόγω λαϊκής, ή ότι θα πέσουμε πάνω τους όταν κλείνουν παράνομα και με παιδιά μέσα κάποιες φορές τον πλαϊνό δρόμο της πλατείας που μπαίνει στο δρόμο μας,θα μάρσαραν για να ψάξουν οι οδηγοί μηχανικά μεσημεριάτικα,θα πάρκαραν κάτω από το σπίτι μας με αναμμένη μηχανή, αναμμένο κλιματιστικό και φυσικά ότι θα αναπνέαμε τα καυσαέρια κατευθείαν από την πηγή.Παράλληλα οιμονοκατοικίες εξαφανίστηκαν για να χτιστούν πενταώροφες πολυκατοικίες μέσα σε μία τριετία θορύβου εργατών που ούρλιαζαν από τα χαράματα, δούλευαν Κυριακές και αργίες, και πετούσαν σκουπίδια όπου έβρισκαν.Σαν να μην έφτανε αυτό, τον τέταρτο χρόνο έχτισε και το σχολείο ένα πενταώροφο κτίριο μέσα σε δύο μήνες σχεδόν,μέσα στο καλοκαίρι,όπου οι μπετονιέρες έκλειναν για εβδομάδες τον δρόμο, ενώ λόγω ειδικής άδειας δεν δούλεψαν μόνο τον Δεκαπενταύγουστο. Τ=Ο θόρυβος από τα παιδιά είναι ασύλληπτος την ώρα που έρχονται και φεύγουν και τις ώρες των διαλειμμάτων, συν τα μικρόφωνα ορισμένες μέρες. Φυσικά με όλη αυτή την οικοδόμηση δεν μπορούσαν να γλιτώσουν τα δέντρα. Ο σαλονάτος κήπος με τα γρασίδια της μίας πολυκατοικίας σε καμία περίπτωση δεν υποκαθιστά τον παλιό κήπο με τα δέντρα και τις μπουκαμβίλιες,όσο για την δεύτερη πολυκατοικία τσιμεντώθηκε ολοσχερώς ο κήπος με τον φοίνικα, τις λεμονιές και τις νερατζιές, κόπηκαν και οι δύο ελιές του πεζοδρομίου και στρώθηκε με ωραιότατες τσιμεντόπλακες.΄Εκοψε και ο δήμος δύο λεύκες της πλατείας γιατί ενοχλούσαν τις χαρουπιές και ολοκληρώθηκε η προσπάθεια. Το σκουπίδι είναι απίθανο, αρχικά λόγω του σχολείου στην αυλή της απέναντι πολυκατοικίας,τώρα μόνο σε μία γωνία παρακάτω για άγνωστους λόγους. Το πεζοδρόμιο της πλατείας έχει μισοφαγωμένες πλάκες και ξεκολημμένα κομμάτια από τα βαριά οχήματα που σκαρφαλώνουν να παρκάρουν. Μάλιστα οι οδηγοί του σχολείου μην έχοντας πού να καθίσουν τις ώρες αναμονής κάθονται σε έναν διαλυμένο καναπέ στη μέση της πλατείας και πίνουν καφέδες. Το τελικό χτύπημα ήρθε με ένα σουβλατζίδικο που άνοιξε πρόσφατα και με τις φτηνές τιμές του είναι σχεδόν πάντα γεμάτο. Δουλεύει από τις 11 το πρωί ως τις 12.30, τα Σαββατοκύριακα ως τις 1.30-2.30 και διέλυσε τη ζωή μας. Το σπίτι μας αχρηστεύτηκε κατά το ήμισυ, πλέον η κρεβατοκάμαρα χρησιμοποιείται μόνο το βράδυ, με κλειστο παράθυρο και κλιματισμό γιατί το σύστημα εξαερισμού του μαγαζιού, ενώ παράγει χαμηλό θόρυβο επί τόπου όσο απομακρύνεται ο ήχος ενισχύεται, με αποτέλεσμα να διαπερνά το διπλό τζάμι και να ακούγεται ειδικά τη νύχτα σε βαθμό που δεν μπορούμε να κοιμηθούμε. Πώς να επιβιώσει κανείς όταν πρέπει να περιμένει το σουβλατζίδικο να κατεβάσει διακόπτες, και τα σαββατοκύριακα αντί να ξεκουραστεί να πρέπει να κοιμάται τρεις-τέσσερις ώρες; Επίσης ΄το κατάστημα χρησιμοποιεί την αυλή για να παίζουν τα παιδιά των πελατών που ουρλιάζουν σε βαθμό να μην ακούς την τηλεόραση. Οι απαντήσεις του δήθεν φιλικότατου ιδιοκτήτη μετά από αυτοψία του θορύβου στο σπίτι μας ήταν θα το τακτοποιήσω σαν να το έκανε για τον εαυτό του, χωρίς φυσικά να ασχοληθεί παραπάνω, ενώ για τα παιδιά το προσωπικό κοροϊδεύει όποιον διαμαρτύρεται ότι κοιμάται από τις 10.30 ενώ τα παιδιά ουρλιάζουν ως τα μεσάνυχτα, ή δεν μπορούν να πουν τίποτα στον πελάτη. Το κερασάκι στην τούρτα και τελειώνω είνα οι τρεις ως πέντε σκύλοι που φιλοξενούνται μόνιμα σε διαμέρισμα πάνω από το σουβλατζίδικο, και οι οποίοι φυσικά ουρλιάζουν σε ομοβροντίες οποιαδήποτε ώρα μέρας και νύχτας.
Αυτά και χαρά στο κουράγιο μας. Κανείς δεν αντιδρά στην γειτονιά παρά μόνο μουρμουρίζουν ο ένας στον άλλον. Τι να κάνεις κανείς μόνος του άραγε;

3 σχόλια σχετικά με το “H υποβάθμιση ποιότητας ζωής από το θόρυβο σε γειτονιά του Παλαιού Φαλήρου”

  1. Είναι που μεριμνούν πολύ εκεί στο δήμο για την ποιότητα ζωής μας. Μόνο εφετζίδικα έργα επί της Αγίου Αλεξάνδρου για να δείχνουμε ότι κάτι κάνουμε.

    Όσον αφορά το σουβλατζίδικο….υπάρχουν όρια για την ηχορρύπανση είτε αυτή προκαλείται από τη χρήση μουσικής είτε από οχλαγωγία. Για τα μηχανήματα δε που προκαλούν οχλήσεις, το υγιειονομεικό μπορεί να έρθει να προβεί σε μέτρηση του θορύβου. Όσο περισσότεροι είστε που ενοχλείστε τόσο το καλύτερο, με την προυπόθεση βέβαια ότι θα κινηθείτε συλλογικά κι όχι ο καθένας μόνος του.

    Ελέγξτε επίσης κι αν ο δήμος κάνει σωστά τη δουλειά του σχετικά με τη χορήγηση αδειών λειτουργίας και χρήσης μουσικής ή σε θέματα κυρώσεων μετά από μηνύσεις ή βεβαιωμένες παραβάσεις καθότι υπάρχει ιστορικό ιδιαίτερης ανοχής σε παραβατικές συμπεριφορές καταστημάτων υγιειονομικού ενδιαφέροντος.

  2. Είναι απαράδεκτο οι οδηγοί του ΟΑΣΑ στο τέρμα των λεωφορείων να έχουν αναμμένες τις μηχανές και να καίνε καύσιμο και air condition. Σπατάλη δημοσίου χρήματος και ενέργειας (π.χ. στο τερμα Α8 στο ΟΑΚΑ)

  3. Αγαπητέ/ή ομοιοπαθή/ούσα, Χαίρετε!
    Δέν μπορείτε να φανταστείτε πόσο νίωθω τον πόνο σας!
    Εδώ και 2,5 έτη ζώ με το σύζυγό μου σε ιδιόκτητο διαμέρισμα στη Θεσσαλονίκη και έχουμε δυστυχώς την ατυχία να συνορεύουμε με παρακείμενη
    ταβέρνα/καφενείο, που ακόμη και την εποχή της κρίσης δέν φαίνεται να αδειάζει ποτέ. Το εν λόγω κατάστημα βρίσκεται σε ισόγειο και το διαμέρισμά μας στον πρώτο όροφο του διπλανού κτιρίου. Από το μπαλκόνι μας φαίνεται λοιπόν το μισό μαγαζί, καθότι είναι γωνιακό. Πέρα απο κάποιους θαμώνες υπερήλικες, που προφανώς δέ σέβονται ούτε την ηλικία τους με το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν (κυρίως πρωινά Σαββάτου/Κυριακής), συχνάζουν και συχνά-πυκνά (κυρίως καθημερινές) κάποιες παρέες νέων και μή, που νομίζουν πως βρίσκονται μόνοι τους στο μάταιο τούτο κόσμο. Μα, οι μόνοι είμαστε που δουλεύουμε το επόμενο πρωί; Πέραν όμως της οχλαγωγίας, έχουμε να κάνουμε με την ανύπαρκτη ηχομόνωση, μιάς και όποτε τραβούν εντός του μαγαζιού τις καρέκλες και τα τραπέζια για να εξυπηρετήσουν τους πελάτες, ακούγεται στην κρεββατοκάμαρά μας ήχος που αρχικά θεωρήσαμε πως είναι ήχος μετακόμισης. Αφήστε δε τον ήχο που ακούμε κάθε βράδυ ενώ κοιμόμαστε, ή ενω κάνουμε την απόπειρα να κοιμηθούμε καθώς καθαρίζουν το μαγαζί, όπου μετακινούν τραπέζια και καρέκλες… Ακόμη δέν έχουμε κινηθεί εναντίον τους, μιάς και θέλουμε να ελέγξουμε τα πιθανά σενάρια που θα ακολουθήσουν μιά προσπάθεια πολιτισμένης συζήτησης. Φοβούμενη πιθανά “αντίποινα” με έξαρση του προβλήματος, θέλω να είμαι σίγουρη για τα επόμενα βήματα, να ερευνήσω τα δικαιώματα που έχω και τα μέτρα που πρέπει να επιβληθούν στον ιδιοκτήτη, πορκειμένου να μπορέσουμε να απολαύσουμε επιτέλους το σπίτι μας. Εάν το διαμέρισμα ήταν νοικιασμένο θα είχαμε “αποδράσει” προ πολλού.
    Αρχίζω να αναρωτιέμαι σιγά σιγά άν εμείς είμαστε “περίεργοι” που μαχόμαστε για το αναφαίρετο δικαίωμα της προσωπικής ελευθερίας/ισυχίας προκειμένου να διατηρήσουμε τη ψυχική και όχι μόνον υγεία μας, ή η ηθική κατάπτωση και ισοπέδωση των αξιών έχει αποπροσανατολίσει το πλείστο των συμπολιτών μας. Απορώ πραγματικά: Έχουν σπαταλήσει ποτέ αυτοί οι άνθρωποι ένα λεπτό, ώστε να αναλογιστούν με την όποια τους πράξη, άν θα ήθελαν να τύχουν αυτοί αυτής της συμπεριφοράς; Τα γεγονότα μάλλον μιλούν απο μόνα τους…
    Ήθελα απλά να σας πώ πως συμμερίζομαι απόλυτα την αγανάκτησή σας και σας εύχομαι ολόψυχα να βρεθεί μια λυση σύντομα που να εξυπηρετεί εσάς και την οικογένειά σας.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *