Περιμένοντας στη στάση λεωφορείων

Ένα από τα χειρότερα σημεία στα οποία μπορεί κάποιος την ατυχία να βρεθεί είναι οι στάσεις των λεωφορείων και των τρόλεϊ. Δεδομένου της σχετικά πρόσφατης πολιτικής των εταιρειών που έχουν αναλάβει τις αστικές συγκοινωνίες σύμφωνα με την οποία έχουν μειωθεί τα δρομολόγια και σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν διακοπεί εντελώς, έχει αυξηθεί σημαντικά ο χρόνος αναμονής για τους επιβάτες. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ενδεχομένως να χρειαστούν 15 ή και περισσότερα λεπτά περιμένοντας μέχρι να εμφανιστεί τελικά το λεωφορείο. (Πολλαπλασιάστε επί δύο αν πρόκειται για Σάββατο ή Κυριακή). Κι ενώ ο χρόνος αναμονής είναι από μόνος του μαρτυρικός (σε ποιόν χρωστάει ο καθένας 15, 20, 25 λεπτά από τη ζωή του;) υπάρχει και κάποιος άλλος παράγοντας που κάνει την παραμονή στη στάση στη κυριολεξία αφόρητη: ο θόρυβος.

Αρχικά να ξεκαθαρίσω ότι το συγκεκριμένο πρόβλημα είναι τόσο στενά συνδεδεμένο με τον τρόπο ζωής όπως αυτός έχει εξελιχθεί στο λεκανοπέδιο που πραγματικά δεν βλέπω τον τρόπο που θα μπορούσε να λυθεί πέρα από διάφορες ακραίες τεχνικές λύσεις που έτσι κι αλλιώς δεν ενδείκνυνται (θαλάμους αναμονής ή κάτι αντίστοιχο) ή την ουσιαστική αλλαγή νοοτροπίας των ιδιοκτητών οχημάτων. Γιατί περί αυτών ο λόγος.

Τι συμβαίνει σε πολλές στάσεις λεωφορείων / τρόλεϊ: κατ’ αρχήν οι στάσεις είναι τοποθετημένες οριακά στο πεζοδρόμιο, είναι απελπιστικά μικρές σε έκταση (δύσκολα χωράνε τρεις άνθρωποι χωρίς να είναι ο ένας πάνω στον άλλον), δεν φωτίζονται και έχουν ένα μεταλλικό κάθισμα στο οποίο συνήθως είναι αφημένα διάφορα σκουπίδια (ενώ ο κάδος είναι δυο βήματα πιο ‘κει). Όσοι έχουν την ατυχία να περιμένουν το μέσο είναι απόλυτα εκτεθειμένοι στο θόρυβο που παράγουν τα οχήματα που περνούν. Για λόγους χωροθεσίας, οι στάσεις δεν τοποθετούνται ποτέ κοντά στα φανάρια αλλά σε ένα εύλογο διάστημα μετά ή πριν από αυτά. Έτσι, όταν οι οδηγοί αυξάνουν ταχύτητα μετά το φανάρι, το γνωστό “μαρσάρισμα” μέ το οποίο επιτυγχάνεται η επιτάχυνση πραγματοποιείται συνήθως εμπρός από τη στάση του λεωφορείου. Αυτό από μόνο του ίσως να μην ήταν τόσο άσχημο αλλά υπολογίστε ότι ένας μεγάλος αριθμός αυτοκινήτων είναι πλέον “βελτιωμένα” που σημαίνει ότι κάποιοι “τεχνικοί” έχουν αναλάβει να “αναβαθμίσουν” τους κινητήρες τους με έναν τρόπο ο οποίος παράγει πραγματικά υπερβολικό θόρυβο.

Έχοντας ρωτήσει σχετικά με αυτές τις βελτιώσεις, πληροφορήθηκα ότι χρησιμοποιούνται μία σειρά από τεχνολογίες όπως: τούρμπο, νίτρο, αφαίρεση “καζανακίου” (ένα εξάρτημα που προορίζεται για την εκτόνωση των αερίων) καθώς και άλλες που δεν συγκράτησα. Ως επί το πλείστον, τα οχήματα μετά την τροποποίηση αποκτούν (εκτός από τις όποιες επιδόσεις) ένα χαρακτηριστικό υπόκωφο θόρυβο που ακριβώς επειδή πρόκειται για χαμηλές συχνότητες είναι τόσο έντονος που γίνεται αντιληπτός όχι απλά από τα αυτιά αλλά από ολόκληρο το σώμα που “συνταρράσεται” από τη δόνηση. Είναι γνωστό ότι αυτή η δόνηση προκαλεί στον οργανισμό ένα είδος στρες με αύξηση των παλμών της καρδιάς, κτλ που μακροπρόθεσμα μπορεί να οδηγήσει (εκτός των άλλων) σε καρδιοαγγειακές παθήσεις.

Ένας άλλος τύπος θορύβου είναι εκείνος που παράγεται από τις μηχανές υψηλού κυβισμού. Εδώ ο ήχος προκαλείται από την ισχυρή εκτόνωση του καυσίμου μέσα στους κυλίνδρους και μπορεί να προσομοιαστεί με τον ήχο ενός υπερηχητικού τζετ. Μπορείς να νιώσεις τα μπιστόνια της μηχανής να βαράνε πάνω στο στήθος σου (που σίγουρα δεν είναι φτιαγμένο για τέτοιου είδους δονήσεις) με ισχύ πάνω από 100db χωρίς υπερβολές.
Όμως και οι μηχανές μικρού κυβισμού παράγουν ένα πολύ ενοχλητικό θόρυβο καθώς έχουν τοποθετηθεί “ειδικές” εξατμίσεις οι οποίες οδηγούν σε βίαιη εκτόνωση του αερίου με έναν τρόπο ο οποίος δίνει κάποια υποθετική αύξηση της τελικής ταχύτητας του δικύκλου.
Συμπληρώνοντας την εικόνα θα πρέπει να συμπεριλάβω τα φορτηγά που ούτως ή άλλως παράγουν πολύ θόρυβο μα και τα ίδια τα λεωφορεία που, άγνωστο (σε μένα) γιατί, πολύ συχνά όταν εκκινούν ή σταματούν βγάζουν ένα είδος συριγμού μαζί με κάποια απότομη εκτόνωση που αν έχεις την ατυχία να βρεθείς εκείνη τη στιγμή κοντά στο πίσω μέρος του οχήματος μπορούν να σου διαλύσουν το τύμπανο.

Σε πολλές στάσεις λεωφορείων λοιπόν, οι άνθρωποι που περιμένουν είναι εκτεθειμένοι σε αυτούς τους θορύβους και είναι αναγκασμένοι να υφίστανται ένα είδος απαξίωσης που παρ’ ότι είναι ιδιαίτερα έκδηλο, δεν αναφέρεται κανείς σε αυτό: όχι μόνο περιμένουν ένα μέσο που πολλές φορές μοιάζει σαν να μην έρχεται ποτέ αλλά, (εκτός από το καυσαέριο) πρέπει να υφίστανται και τους εκκωφαντικούς ήχους των άλλων που διαθέτουν εξαιρετικά γρήγορα οχήματα και σε αντιδιαστολή με αυτούς “τρέχουν” και δεν περιμένουν. Αρκετά συχνά μάλιστα ο ήχος του κινητήρα “επενδύεται” και με τον ισχυρό ήχο του στερεοφωνικού συγκροτήματος ολοκληρώνοντας την ηχητική “πανδαισία” που μπορεί να προσφέρει ένα και μοναδικό άτομο σε δεκάδες συνανθρώπους του κάποια συγκεκριμένη στιγμή (παρ’ ότι αυτοί είναι όροι μάλλον ακατανόητοι γι’ αυτόν ή αυτήν).

Τελειώνοντας θα ήθελα να σημειώσω ότι αν κάποιος θεωρεί υπερβολικά τα παραπάνω, αρκεί να πω ότι αθροιστικά η αναμονή σε μια στάση λεωφορείου μπορεί να απαρριθμεί ένα σημαντικό αριθμό ωρών για κάποιον που μετακινείται συχνά με τα μμμ με αποτέλεσμα η έκθεση σε όλο αυτό τον θόρυβο, ακόμα και να είναι η μοναδική που υφίσταται, να είναι αρκετή για του δημιουργήσει ένα σωρό προβλήματα υγείας που περιλαμβάνουν, αναπνευστικά, καρδιοαγγειακά, ψυχολογικά επεισόδια, ικανά για να υποβαθμίσουν σημαντικά το επίπεδο διαβίωσης του. Φυσικά, όλα τα παραπάνω ισχύουν και για όποιον περιδιαβαίνει αυτές τις οδούς με την διαφορά ότι εκείνος που περιμένει για το λεωφορείο είναι αναγκασμένος να παραμένει στάσιμος και μάλιστα να βρίσκεται πολύ κοντά στο δρόμο προκειμένου να έχει την ευκαιρία να κάνει νόημα να σταματήσει το λεωφορείο και και να επιβιβαστεί σε αυτό.

Το χειρότερο είναι ότι αν τολμήσεις και ανοίξεις κουβέντα για αυτό το ζήτημα η απάντηση που μπορεί να πάρεις είναι ότι δεν πρόκειται για σημαντικό πρόβλημα, ότι υπάρχουν άλλα, πιο σημαντικά θέματα, η φτώχεια, η ανεργία, η τρόικα και δεν ξέρω και γω τι άλλο. Όμως έχω την αίσθηση ότι η ηχορύπανση είναι ένα πρόβλημα που έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται κάποιος τον δημόσιο χώρο και τους γύρω του. Και δυστυχώς για πολλούς ότι δεν είναι αποκλειστικά δικό τους είναι απλά άνευ ενδιαφέροντος. Για να μην πω εχθρικό…

Αναγνώστης

Leave a Comment