Category: Uncategorized

Με τη συντριπτική πλειονότητα των ανθρώπων να ζουν σε αστικές ή ημιαστικές περιοχές – τάση που θα αυξηθεί περαιτέρω στις επόμενες δεκαετίες- η ρύπανση παντός είδους κατακλύζει τις πόλεις. Αυτή τη φορά θα ασχοληθούμε με την ηχορύπανση και ένα τεχνολογικό gadget που υπόσχεται να μας απαλλάξει από αυτή μία για πάντα.

Ο λόγος για το Sono, έργο του Αυστριακού βιομηχανικού σχεδιαστή Rudolf Stefanich, το οποίο ουσιαστικάυποκαθιστά τους εξωτερικούς θορύβους που εισβάλλουν στο σπίτι μας, με γαλήνιους ήχους από τη φύση. Η τεχνολογία που χρησιμοποιεί το Sono είναι η γνωστή εδώ και χρόνια ως noise-cancelling και συνοπτικά λειτουργεί ως εξής: Ένα μικρόφωνο καταγράφει τους εξωτερικούς ήχους και στη συνέχεια η συσκευή παράγει τους δικούς της στην ίδια συχνότητα με αυτούς που προέρχονται από τις εξωτερικές πηγές. Πρακτικά, “καπελώνει” ή ακριβέστερα ακυρώνει τους εξωτερικούς ήχους.

Το Sono μοιάζει με μικρό ηχείο και “κολλάει” πάνω στο γυαλί του παραθύρου, δημιουργώντας έτσι ένα αδιαπέραστο ηχητικό φράγμα. Με τον τρόπο αυτό μόλις κάποιος κατά φαντασίαν γρήγορος, με πειραγμένη εξάτμιση και λαμπάκια LED στο σασί, επιχειρήσει να μας διαλύσει το νευρικό σύστημα, το Sono απλά θα εκπέμψει στην ίδια συχνότητα το τιτίβισμα ενός αηδονιού, για παράδειγμα, βουλώνοντας αποτελεσματικά τον θόρυβο του wanna be racer.

πηγή

Γιατί στην «κοινωνία της αγένειας» δεν μάθαμε να σεβόμαστε τους άλλους
Γιώργος Σιακαντάρης | ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 08:00 | εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ
Κάνω συχνά τις διακοπές μου σε μια παραλία που βρίσκεται κοντά στις Αλκυονίδες νήσους, από τη μεριά των ακτών της Βοιωτίας. Εκεί στα καταστήματα της περιοχής κάθε Σαββατοκύριακο, αλλά όχι μόνο, από τις 11 τη νύκτα μέχρι τις 5 το πρωί, σε υπαίθριους χώρους, γίνεται ένα παιχνίδι ανταγωνισμού για το ποιος θα παίξει πιο δυνατά «ζωντανή» μουσική, δημιουργώντας μια ηχητική κόλαση για τους μη θαμώνες τους, αλλά ίσως και για τους θαμώνες τους. Τη λήξη του «ζωντανού» θορύβου ακολουθούν οι φωνές και τα μαρσαρίσματα των κορυβαντιώντων. Και αν φυσικά κανείς νομίζει πως μετά «η φύση ησυχάζει» και μπορεί ανενόχλητος να αφεθεί στην αγκάλη του Μορφέα, πλανάται πλάνην οικτράν. Γιατί τότε πρωί πρωί έρχεται ο «παλιατζήης», ο «ψαράαας», ο «μανάβηης», οι οποίοι φυσικά δεν αρκούνται στο να διαλαλούν την πραμάτεια τους, αλλά αισθάνονται και την υποχρέωση να χορηγήσουν στους παραθεριστές ισχυρές δόσεις από τις μουσικές τους προτιμήσεις.
Τελειώνουν εδώ οι αυθαιρεσίες των «καταστηματαρχών»; Φυσικά όχι. Αυτοί κατά την ημέρα, εκτός από τη χρήση των ηχείων τους στη διαπασών, φροντίζουν να «εξαπλώνουν» τα τραπεζάκια και τις ξαπλώστρες τους κατά μήκος της παραλίας, σε δημόσιους κατά τα άλλα χώρους – ενώ η Αστυνομία και οι δημοτικές Αρχές πετούν το μπαλάκι της τήρησης της νομιμότητας ο ένας στον άλλο.
Η ηχορρύπανση και η κατάληψη των δημόσιων χώρων αποτελεί την άλλη όψη του νομίσματος, του οποίου η πρώτη όψη είναι η φοροδιαφυγή. Το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τη διασκέδαση των νεόπλουτων με τα Καγιέν, αλλά και αυτή της «μικρομεσαίας» κοινωνίας. Και οι δύο δεν σέβονται τα όρια μεταξύ της ιδιωτικής ευχαρίστησης και της δημόσιας ενόχλησης. Εδώ το δίλημμα δεν είναι το προφανές, ότι δηλαδή σε μια κοινωνία πολύπλοκη νομιμοποιούνται και ο Χατζιδάκις και το ποπ σκυλάδικο, αλλά το γεγονός πως η κουλτούρα του ποπ σκυλάδικου αποτελεί δημοφιλές δείγμα της κυρίαρχης κουλτούρας της αδιαφορίας για τη διάκριση μεταξύ του ιδιωτικού και του δημόσιου χώρου. Το πρόβλημα δεν αφορά τις ελίτ ούτε τους μικρομεσαίους. Αφορά το γενικευμένο πνεύμα μιας κοινωνίας της αγένειας, η οποία δεν σέβεται τους κανόνες της αρμονικής κοινωνικής συμβίωσης.
Το να ανεχόμαστε τους φακελάκηδες γιατρούς οι οποίοι με θράσος επικαλούνται την αγορά για την πράξη τους ξεχνώντας βεβαίως τον όρκο του Ιπποκράτη, το να εξεγειρόμαστε κατά των υπαλλήλων του ΣΔΟΕ και όχι κατά των παρανομούντων καταστηματαρχών, το να ανεχόμαστε τη μαύρη εργασία, το να κρατάμε το κινητό μας ανοικτό σε ημερίδες, το να βροντοχτυπάμε το κομπολόγι μας στις κινηματογραφικές αίθουσες, το να μιλούμε στον ενικό σε αγνώστους ή σε ανθρώπους που μόλις γνωρίσαμε, το να καθόμαστε στην αριστερή πλευρά της κυλιόμενης σκάλας στο μετρό, όλα αυτά είναι δείγματα της αδιαφορίας για τον δημόσιο χώρο.
Η αδυναμία διάκρισης του ιδιωτικού από το δημόσιο είναι αποτέλεσμα της μη ενσωμάτωσης σε ευρύτερα «ανώτερα», «μεσαία» και «κατώτερα» στρώματα της αναγκαίας, για την ανθρώπινη συμβίωση, κουλτούρας του εσωτερικού ηθικού καταναγκασμού. Η απουσία αυτής της κουλτούρας συντομεύει τον δρόμο από την αγένεια έως την υποστήριξη του χρυσαυγίτικου κόμματος. Αυτή η υποστήριξη ναι μεν ολοκληρώνεται πολιτικά στα «εργαστήρια» της οικονομικής κατάρρευσης και της αναξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος, αλλά το έδαφος πάνω στο οποίο καλλιεργείται, δεν είναι τόσο ο ρατσισμός ή ο φιλοναζισμός αλλά η αδιαφορία για τη διάκριση μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού χώρου και για τα δικαιώματα των άλλων – αυτά, βεβαίως, δεν είναι φασισμός, αποτελούν όμως το θερμοκήπιό του.
Πάντως δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι διαχρονικά, στα διάφορα εγχειρίδια εκμάθησης της αγγλικής γλώσσας, συναντά κανείς με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους φράσεις που συνιστούν στον άλλο να κάνει ησυχία στους δημόσιους χώρους. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ της κοινωνίας της εσωτερικής ενσωμάτωσης της ηθικής και της κοινωνίας της αγένειας.
Δεν ονειρεύομαι φυσικά παραλίες γεμάτες με Μότσαρτ που θα διαβάζουν Τόμας Μαν. Αλλά παραλίες με ανθρώπους που θα σέβονται τον δημόσιο χώρο δεν είναι δα και τόσο μεγάλο όραμα. Για μια κοινωνία όμως, στην οποία, αντιθέτως από ό,τι πιστεύεται, το ιδιωτικό καταδυναστεύει το δημόσιο, μάλλον ζητάω πολλά.
Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι κοινωνιολόγος – συγγραφέας

αυτές τις μέρες βρίσκομαι με την οικογένεια μου στο Caming Club Agia Anna , στην Εύβοια. Στον κανονισμό εσωτερικής   λειτουργίας που μας έδωσαν κατά την άφιξη μας  λέει ότι οι  βραδυνές ώρες κοινής ησυχίας είναι απο 00:30 έως 7:30 !! Χθες το βράδυ το μπαρ χαμήλωσε τη μουσική γύρω  1:00!  Οι ώρες κοινής ησυχίας για καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος καθορίζονται με νόμο της ελληνικής πολιτείας και το καλοκαίρι είναι 11:00 και όχι 00:30.  Ο ορισμός ωρών κοινής ησυχίας από ιδιοκτήτες καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος είναι παράνομη. Στο χώρο αυτό εκτός από νέους ανθρώπους που πιθανόν να θέλουν δυνατή μουσική μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες υπάρχουν και οικογενειάρχες με μικρά παιδιά που θέλουν να κοιμηθούν νωρίτερα

Tου Πασχου Μανδραβελη
Ο Πολ Μακάρτνεϊ και ο Μπρους Σπρίνγκστιν είναι δύο από τα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας ροκ σκηνής. Τραγουδούσαν μαζί, ενώπιον χιλιάδων θεατών, το περασμένο Σάββατο στο Χάιντ Παρκ του Λονδίνου. Μέχρι στις 10.40 μ.μ., όταν ξαφνικά τους έκοψαν το ρεύμα. Σύμφωνα με το συμβόλαιο παραχώρησης αυτού του δημόσιου χώρου, η συναυλία έπρεπε να τελειώσει στις 10.15 μ.μ. και οι δύο ροκ σταρ -ίσως κάνοντας χρήση του προνομίου της δημοσιότητας που απολαμβάνουν- παρέτειναν αυτό που για κάποιους άλλους θεωρείται ηχορύπανση. Τότε παρενέβη η διοργανώτρια εταιρεία για να τιμήσει το συμβόλαιο που υπέγραψε με την πόλη του Λονδίνου, το οποίο ανέφερε ρητά ότι το αργότερο 10.30 μ.μ. αρχίζουν οι ώρες κοινής ησυχίας. Και έβγαλαν τα μικρόφωνα από την πρίζα.

Φυσικά, υπήρξαν αντιδράσεις: «Από πότε έγινε η Βρετανία αστυνομικό κράτος;», έγραψε στο twitter ο κιθαρίστας της συναυλίας. Ακόμη και ο ιδιόμορφος δήμαρχος του Λονδίνου κ. Μπόρις Τζόνσον δήλωσε την επομένη «αν με ρωτούσαν, θα έλεγα “για όνομα του Θεού! Αφήστε τους να τζαμάρουν”». Μέχρις εκεί, όμως. Δεν κάηκε τίποτε και ούτε εκδηλώθηκε η «ιερή αγανάκτηση» που θα κυριαρχούσε στα ελληνικά δελτία ειδήσεων αν διακοπτόταν π.χ. κατά τον ίδιο τρόπο μια συναυλία του κ. Μίλτου Πασχαλίδη.

Προς το παρόν, δεν είδαμε στον αγγλικό Τύπο τίτλους όπως «Φίμωσαν τον Πολ Μακάρτνεϊ και τον Μπρους Σπρίνγκστιν» και δεν διαβάσαμε ρεπορτάζ του στυλ «στην εποχή του Μνημονίου, ούτε η διασκέδαση επιτρέπεται στους Ελληνες». Δεν ακούσαμε δηλώσεις ότι η διακοπή της συναυλίας αποτελεί το πρώτο βήμα ενός καταχθόνιου σχεδίου για να σβήσει ο πολιτισμός στη Βρετανία, ο οποίος, ως γνωστόν, είναι «ανατρεπτικός» και πάντα είναι ο πρώτος στόχος για να υποταχθούν οι μάζες. Το ’χε πει και ο… Κίσιγκερ, άλλωστε.

Αντιθέτως, στην Ελλάδα θα βλέπαμε δευτεροκλασάτους τραγουδιστές στην τηλεόραση να σχίζουν τα ιμάτιά τους για το «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας», για τις «μαύρες μέρες που σηματοδοτεί αυτό το συμβάν», για τη «λογοκρισία που επιβάλλεται με πρόσχημα τις ώρες κοινής ησυχίας»· κι ας τελειώνουν οι συναυλίες στις δύο το πρωί, αντί στις δέκα και μισή το βράδυ. Κάποιοι θα έλεγαν «και η χούντα ήθελε ησυχία, μαζί με τάξη κι ασφάλεια» και δώσ’ του τα συνθήματα «η Χούντα δεν τελείωσε το ’73…». Κάποιοι θα θυμούνταν τους αρχαίους ημών προγόνους -«στη χώρα όπου γεννήθηκε ο πολιτισμός, φτάσαμε σε σημείο να κλείνουν τα μικρόφωνα των καλλιτεχνών. Αλλά τι μπορεί να περιμένει κάποιος από μια κυβέρνηση που έκοψε τις συντάξεις…». Κάποιοι θα θυμούνταν τις αγνές παραδόσεις του έθνους σύμφωνα με τις οποίες το γλέντι κρατάει στα μπουζούκια μέχρι τα ξημερώματα, ενώ άλλοι θα ξεκινούσαν τους συμψηφισμούς, «ναι, αλλά δεν πήγαν να διακόψουν τη συναυλία του τάδε ή του δείνα».

Την επόμενη μέρα, σίγουρα θα υπήρχε κάποιο αφιέρωμα με έντυπες τις παραπάνω δηλώσεις και τίτλο «Ησυχία ή πολιτισμός;», λες και η τήρηση των κανόνων και των συμβολαίων είναι δείγμα βαρβαρότητας. Φυσικά, ανάμεσα στις ανακοινώσεις όλων των κομμάτων που θα καταδίκαζαν το «έγκλημα κατά του πολιτισμού» θα ξεχώριζε εκείνη της ΓΕΝΟΠ που θα υποσχόταν ότι αν κάποιος τολμήσει να ξανακάνει το ίδιο, τεχνικοί του συνδικάτου θα είναι παρόντες για να ξανασυνδέσουν το ρεύμα…

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_17/07/2012_452404

Ύπουλος εχθρός ο θόρυβος

 Της Ιωαννας Φωτιαδη / εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Πόσο πιθανόν είναι να βλάψουμε την ακοή μας, αν εκτιθέμεθα σε δυνατούς θορύβους, όπως αυτός της απογείωσης του αεροπλάνου; Και πόσες λιγότερες πιθανότητες έχει ένας μαθητής να λύσει μια εξίσωση, όταν έξω από το παράθυρο της τάξης «δουλεύει» ένα κομπρεσέρ; Τον «εφιάλτη», λοιπόν, του σύγχρονου ανθρώπου, δηλαδή τον θόρυβο, έβαλε στο μικροσκόπιο η επιστημονική ομάδα του BGS (British Graduates Society – Σύνδεσμος Αποφοίτων Βρετανικών Πανεπιστημίων) στη νέα της μελέτη «Περιβαλλοντικός θόρυβος στα σχολεία – Κίνδυνος για τα παιδιά», όπου συμμετείχαν επιστήμονες όλων των ειδικοτήτων, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγος, νομικός, αρχιτέκτονες, πολεοδόμος, αρχιτέκτονας τοπίου κ.λπ.

«Στην Ελλάδα δεν έχουμε ακόμα αντιληφθεί τις πολλαπλές επιπτώσεις της ηχορρύπανσης στην ανθρώπινη υγεία, ιδιαίτερα μάλιστα στον εγκέφαλο των παιδιών» ανέφερε ο πρόεδρος του BGS, αρχιτέκτων πολεοδόμος, κ. Βασίλης Ζώτος. «Η Κομισιόν, ωστόσο, πρόσφατα, έθεσε ανώτατα όρια στην ηχορρύπανση που μπορεί να αντέξει αγόγγυστα ο πολίτης». Το όριο του θορύβου που μπορεί να επιτρέψει την εύρυθμη λειτουργία της σχολικής τάξης προσδιορίζεται στα 60 dB (ντεσιμπέλ). Στην Ελλάδα, ωστόσο, ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη ο μέσος όρος θορύβου στις σχολικές αίθουσες κυμαίνεται από 30 έως 45 ντεσιμπέλ, ο θόρυβος ορίζεται στα 61 ντεσιμπέλ. Εν προκειμένω, η ηχορρύπανση προέρχεται από την κίνηση των οχημάτων, εργοτάξια, σειρήνες, εμπορικές δραστηριότητες κ.λπ. Οι «χάρτες θορύβου» έχουν ολοκληρωθεί, αλλά ακόμα δεν έχουν δημοσιοποιηθεί. «Η μία χάρτα που έχει παρουσιαστεί, ένθεν κακείθεν της Αττικής Οδού, δείχνει ότι η όχληση είναι ιδιαίτερα υψηλή» σημειώνει ο κ. Ζώτος. «Πολλά σχολεία είναι κτισμένα στην περιοχή και δέχονται τις επιπτώσεις από την αυξημένη κυκλοφορία». Το πρόβλημα, σύμφωνα με τον διακεκριμένο πολεοδόμο, ξεκινά από την έλλειψη πολεοδομικού σχεδιασμού και την άνευ σχεδιασμού οικοδόμηση των σχολικών κτιρίων.

Oι επιπτώσεις

Σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες, η ηχορρύπανση επιβαρύνει τη σωματική και ψυχική υγεία, ενώ αποδεικνύεται εξαιρετικά επιβλαβής για τον εγκέφαλο των παιδιών. «Η ηχορρύπανση συνδέεται με τις γνωστικές λειτουργίες και την ανάπτυξη των παιδιών, επηρεάζει την ικανότητα προσοχής, τη μνήμη και εν τέλει την απόδοσή τους στο σχολείο» υπογραμμίζει ο ψυχολόγος, κ. Γιάννης Τακματζίδης. Και στις διαπροσωπικές σχέσεις των μαθητών, όμως, η ηχορρύπανση παίζει «ύπουλο» ρόλο. «Ο θόρυβος προκαλεί επιθετικότητα και ωθεί τους μαθητές σε συγκρούσεις, ενώ παράλληλα μειώνει το κίνητρο συμμετοχής στο μάθημα και ωθεί πολλούς μαθητές στην παραίτηση». Και μολονότι θα μπορούσε κάποιος να πει ότι και οι μαθητές δημιουργούν ουκ ολίγο θόρυβο με τις φωνές τους μέσα στις αίθουσες και στο προαύλιο, ο κ. Τακματζίδης απαντά: «Ο ενδογενής θόρυβος, που προέρχεται από τη θέρμανση, τις συνομιλίες, τις αντηχήσεις, είναι πολύ μικρότερος και κατ’ επέκταση γίνεται πιο εύκολα ανεκτός από τον οργανισμό των παιδιών». Την επόμενη, επομένως, φορά που θα αναζητήσετε το κατάλληλο σχολείο για το παιδί σας, λάβετε σοβαρά υπ’ όψιν την απόστασή του από δρόμους ταχείας κυκλοφορίας και άλλες εστίες θορύβου.

Διαβάστε επίσης:

Σωστή χωροθέτηση και τεχνικές λύσεις

Προβληματικός ύπνος, άγχος και κατάθλιψη