Μια απλή λύση που θα έλυνε το θέμα της ηχορύπανσης από δυνατή μουσική

Αποψη: Αναποτελεσματικές και ανεφάρμοστες διαδικασίες
ΑΝΔΡΕΑΣ ΔΡΥΜΙΩΤΗΣ

Σ​​ήμερα θέλω να σας διηγηθώ μια καθαρά προσωπική ιστορία, για να διαπιστώσετε ότι τίποτα από ό,τι μας συμβαίνει (και μας έχει φέρει στα πρόθυρα της καταστροφής) δεν είναι τυχαίο, αλλά αποτέλεσμα συνειδητών επιλογών αυτών που μας κυβερνούν, αλλά κυρίως της αδυναμίας τους να εφαρμόσουν τους Νόμους, είτε από σκοπιμότητα είτε από ανικανότητα. Πριν από πολλά χρόνια, συγκεκριμένα το 1978, ένας έξυπνος και διορατικός Αθηναίος αστός αγόρασε μια έκταση 104 στρεμμάτων στην Αντίπαρο, σε ένα μέρος κυριολεκτικά στο πουθενά. Δεν υπήρχε εύκολη πρόσβαση και η έκταση ήταν περίπου 10 χιλιόμετρα μακριά από το γραφικό χωριό του νησιού. Ηταν βοσκοτόπια γεμάτα λαγούς και αρουραίους, αλλά όλη αυτή η έκταση ήταν γύρω από μια μικρή και όμορφη παραλία, την παραλία του Σωρού.

Υστερα από πολλά χρόνια, συγκεκριμένα το 1994, ο ιδιοκτήτης της έκτασης, αφού την «έκοψε» σε οικόπεδα των 4 στρεμμάτων θέλησε να την πουλήσει. Εβαλε όμως μια προϋπόθεση που αποδείχτηκε σοφή. Ηθελε να πουληθούν όλα τα οικόπεδα μαζί! Το σκεπτικό του ήταν ότι αν βρίσκονταν διάφοροι γνωστοί μεταξύ τους, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα ομοιογενή οικισμό στην περιοχή. Πράγματι έτσι και έγινε.

Βρέθηκαν αρκετοί, οι περισσότεροι γνωστοί μεταξύ τους και αγόρασαν όλα τα οικόπεδα στις αρχές του 1995.

Ποιο ήταν το κοινό χαρακτηριστικό των αγοραστών; Ηταν όλοι οικογενειάρχες που δεν ήθελαν ούτε τη ζωή της Μυκόνου ούτε της Πάρου, αλλά ένα ήσυχο μέρος για να περνάνε τα καλοκαίρια τους με τις οικογένειές τους, απολαμβάνοντας την ήσυχη παραλία του Σωρού και την πεντακάθαρη θάλασσα του Αιγαίου. Ημουν ο πρώτος (από την ομάδα αυτή) που έχτισα ένα μικρό σπίτι το 1996 και από τότε η οικογένειά μου (παιδιά και εγγόνια) περνάμε τα καλοκαίρια μας στο νησί της Αντιπάρου. Στη συνέχεια, έχουν κτιστεί πολλά εξοχικά σπίτια και σήμερα υπάρχουν περίπου 50 κατοικίες στην περιοχή του Σωρού. Ολες ανήκουν σε οικογενειάρχες οι οποίοι δεν επιδίδονται στην έξαλλη ζωή της Μυκόνου, αλλά επιδιώκουν την ηρεμία και τη γαλήνη ενός μικρού νησιού, το οποίο είναι έξω από το ραντάρ του ελληνικού και διεθνούς jet set. Ακόμα και ο διάσημος Tom Hanks αυτή την ηρεμία απολαμβάνει κάθε χρόνο, για τις 15 μέρες που έρχεται στην Ελλάδα.

Οι κάτοικοι της περιοχής δημιουργήσαμε ένα «Εκπολιτιστικό και Εξωραϊστικό Σύλλογο Σωρού», ο οποίος έχει 53 μέλη, τα οποία μου έκαναν την τιμή να με εκλέξουν για πρόεδρο. Σκοπός του Συλλόγου είναι να συμβάλουμε στη διατήρηση του χαρακτήρα της περιοχής και να βοηθήσουμε γενικότερα το νησί της Αντιπάρου. Είναι χαρακτηριστικό ότι μαζί με άλλους κατοίκους έχουμε βοηθήσει τον Δήμο Αντιπάρου σε διάφορες δραστηριότητες. Πέρσι πληρώσαμε για τη συντήρηση του απορριμματοφόρου, φέτος μαζέψαμε χρήματα για αγορά υπολογιστών για το σχολείο, στο παρελθόν προσφέραμε υπολογιστές στο ιατρείο και πολλές άλλες ενέργειες που δεν έχει νόημα να τις απαριθμήσουμε.

Και «ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι» μας ήλθε η «πρόοδος». Ακριβώς, επάνω στην παραλία υπήρχε μια ταβέρνα και μερικά ενοικιαζόμενα δωμάτια. Πέρυσι ο ιδιοκτήτης αποφάσισε να ενοικιάσει τον χώρο αυτό σε μια «τουριστική» επιχείρηση, η οποία αναβάθμισε την ταβέρνα σε εστιατόριο-bar και όπως ήταν αναμενόμενο φρόντισε να υπάρχει και η «κατάλληλη» μουσική. Παράλληλα ξεκίνησαν και τα προβλήματα, τα οποία ουσιαστικά συνοψίζονται στα εξής δύο: Οι ώρες λειτουργίας της «μουσικής» και η έντασή της. Ως Σύλλογος προσπαθήσαμε να συνεννοηθούμε με τους υπεύθυνους του κέντρου. Δεν είμαστε παράλογοι άνθρωποι και οι περισσότεροι από μας ξέρουν τι σημαίνει επιχείρηση. Πέρασε το περυσινό καλοκαίρι και φτάσαμε στο φετινό καλοκαίρι, όταν τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα. Η επιχείρηση πήρε άδεια και τοποθέτησε ψάθινες ομπρέλες και ξαπλώστρες, αλλά παράλληλα ενίσχυσε και τα ηχητικά της συστήματα. Το αίτημά μας ήταν πολύ απλό. Τις ώρες της κοινής ησυχίας να μην είναι δυνατή η μουσική ώστε να ενοχλεί τα γύρω σπίτια. Δυστυχώς, δεν έγινε τίποτα. Παρά τις επανειλημμένες επαφές μας με τους επιχειρηματίες, η ένταση της μουσικής από τις 2.00 το μεσημέρι ήταν εκκωφαντική και ανάλογη με το κέφι που υπήρχε στο μαγαζί.

Δύο φορές παρενέβη η αστυνομία για να συμμορφωθεί προσωρινά το κατάστημα. Μετά την απομάκρυνση της αστυνομίας η κατάσταση ήταν η ίδια.

Και έτσι για δεύτερη συνεχή χρονιά περάσαμε ένα μαύρο καλοκαίρι. Στο τέλος Αυγούστου όταν φεύγαμε από το νησί πληροφορηθήκαμε ότι το μαγαζί δεν είχε άδεια για μουσική στον εξωτερικό χώρο και ότι όλο το καλοκαίρι δούλευε παράνομα. Μάλιστα στα τέλη Αυγούστου είχε κάνει αίτηση στον Δήμο για να του χορηγηθεί άδεια για μουσική εξωτερικού χώρου. Ο Δήμος παρέπεμψε το θέμα στην αρμόδια υπηρεσία, η οποία είναι η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, Τμήμα Περιβαλλοντικής Υγιεινής και Υγειονομικού Ελέγχου, της Διεύθυνσης Δημόσιας Υγείας και Κοινωνικής Μέριμνας. Στην ίδια υπηρεσία κάναμε και εμείς αίτηση για να μην του χορηγηθεί η άδεια.

Και από εδώ αρχίζει ο τραγέλαφος. Ξέρετε ποια είναι η διαδικασία για να του χορηγηθεί ή όχι η άδεια; Πιστοποιημένος υπάλληλος από την Πάρο επισκέφθηκε την περιοχή τον Σεπτέμβριο, όταν το κέντρο είχε κλείσει και με δικά του μηχανήματα παρήγαγε ήχους 80 decibels (db) προκειμένου να διαπιστώσει αν η στάθμη του ήχου στα γύρω σπίτια είναι κάτω από ορισμένα επίπεδα. Δηλαδή, η άδεια θα του δοθεί με την προϋπόθεση ότι ο παραγόμενος ήχος από τα ηχεία του δεν θα ξεπερνά τα 80 db. Τώρα, αν το μαγαζί βγάζει 130 db, αυτό μόνο ο πιστοποιημένος υπάλληλος, ο οποίος πρέπει να έλθει από την Πάρο, μπορεί να το διαπιστώσει ώστε να τεκμηριώσει την παράβαση! Οπως καταλαβαίνετε, όταν ο οποιοσδήποτε πιστοποιημένος υπάλληλος έρχεται για έλεγχο από την Πάρο, θα έχουν «ενημερωθεί» οι υπεύθυνοι του beach-bar και ο παραγόμενος ήχος θα είναι γύρω στα 40 db. Αυτό το πρόβλημα υπάρχει, όταν οι έλεγχοι πρέπει να γίνονται από φυσικά πρόσωπα τα οποία πρέπει να βρίσκονται «επί τόπου».

Ξέρετε πώς είναι η αντίστοιχη διαδικασία σε άλλες μεσογειακές χώρες (Ιταλία και Ισπανία), όπου λειτουργούν υπαίθρια κέντρα με μουσική; Πολύ απλά και χωρίς ανθρώπινη παρέμβαση. Η άδεια χορηγείται μόνο με την προϋπόθεση ότι τα ηχητικά συστήματα του καταστήματος διαθέτουν εσωτερικό «κόφτη» ο οποίος δεν επιτρέπει την έξοδο ήχου μεγαλύτερου από τα προκαθορισμένα όρια και επίσης διαθέτει καταγραφικό ώστε να είναι δυνατόν να ελεγχθεί (εκ των υστέρων) με απόλυτη ακρίβεια η συμπεριφορά του καταστήματος. Ετσι απλά. Μάλιστα, πληροφορήθηκα ότι εισήγηση για παρόμοιες διαδικασίες έγινε στην Ελλάδα το 1985, αλλά εμείς την απορρίψαμε! Και όπως γίνεται συνήθως έχουμε θεσμοθετήσει την ανάγκη του ελέγχου «πρόσωπο με πρόσωπο», η οποία εμπεριέχει πάντοτε τον κίνδυνο (ή αν θέλετε την ευκαιρία) της συναλλαγής. Είναι πράγματι άξιον απορίας γιατί δεν αντιγράφουμε επιτυχημένες διαδικασίες από άλλες χώρες, αλλά πάντοτε εφαρμόζουμε δικές μας, αμφιβόλου αποτελεσματικότητας.

Το κείμενο αυτό γράφτηκε για δύο λόγους. Από τη μια πλευρά θέλω να επισημάνω για άλλη μια φορά τις αναποτελεσματικές διαδικασίες που έχουμε θεσμοθετήσει. Ο δεύτερος λόγος είναι πιο σημαντικός. Επειδή ως πρόεδρος του Συλλόγου έχω υπογράψει τις καταγγελίες, κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού δέχτηκα έμμεσες απειλές του τύπου «αν μας κάνετε την ζωή δύσκολη, θα πουλήσουμε μερίδιο της επιχείρησης σε ανθρώπους της νύχτας με απρόβλεπτες συνέπειες» και μάλιστα μου αναφέρθηκε συγκεκριμένο όνομα επιχειρηματία της νύχτας με βεβαρημένο ποινικό παρελθόν. Ακόμη, δέχτηκα «μαθήματα επιχειρηματικότητας» του τύπου «δεν πρέπει να εναντιωνόμαστε στην ιδιωτική πρωτοβουλία» από δημοσιογράφο, ο οποίος συνέτρωγε με τους επιχειρηματίες του beach-bar. Για τους λόγους αυτούς πιστεύω ότι η ιστορία αυτή πρέπει να γίνει ευρύτερα γνωστή, ώστε όλοι να αναλάβουμε τις τυχόν ευθύνες μας σε μελλοντικές εξελίξεις.

ΥΓ. Οπως πληροφορήθηκα, ήδη, του χορηγήθηκε η άδεια, έπειτα από δεύτερη επίσκεψη του πιστοποιημένου υπαλλήλου από την Πάρο, γιατί στην πρώτη διαπιστώθηκε υπέρβαση των ορίων και ο καταστηματάρχης (με κλειστό το κέντρο) έκανε «μαγικές» παρεμβάσεις και το πρόβλημα έπαψε να υφίσταται! Τα συμπεράσματα δικά σας.

* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.

πηγή

Leave a Comment